กบฏรัก

บทนำ

            เสียงสายฟ้าฟาดดังสนั่นหวั่นไหวราวฟ้าเบื้องบนจะถล่มลงมาอย่างไร้ความปราณี สายฝนยังคงตกกระหน่ำลงมาอย่างหนักไม่ขาดสายจนแทบมองไม่เห็นทางเดินข้างหน้ายิ่งในเวลากลางคืนในป่าทึบด้วยแล้วยิ่งยากต่อการคลำทาง

            ร่างบางในชุดคลุมสีดำยาวจนถึงตาตุ่มเร่งเดินฝ่าความมืดอย่างไม่มีการหยุดพักในอ้อมกอดมีร่างของเด็กทารกวัยแรกเกิดที่ถูกปิดทับด้วยผ้าสีดำผืนหนาไว้กันฝนและอากาศที่หนาวเย็นจากภายนอกเท่านั้น เสียงตะโกนของชาวบ้านกลุ่มใหญ่ยังคงดังแว่วมากับสายฝนทำให้ เท้าบางต้องออกแรงวิ่งทั้งๆที่เธอแทบไม่มีแรงเหลือ

            “ เร็วเข้ามันหนีไปได้ไม่ไกลหรอก!! ”

            ทางข้างหน้าคือหน้าผาสูงชันที่ในเวลาปกติจะไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาใกล้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ร่างเล็กวิ่งมาหยุดอยู่ริมหน้าผาแล้วเปล่งเสียงออกมาดังลั่นโดยไม่สนใจว่าคนที่ตามหลังมาอยู่อาจจะได้ยิน

            “ วูฟล์!! ”

            เสียงใบไม้สั่นไหวดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงเห่าหอน จนปรากฏร่างหมาป่าตัวใหญ่ที่มีส่วนสูงกว่าสองเมตรพร้อมเดินออกมาจากมุมมืด หัวใหญ่ๆ ก้มลงรับฝ่ามือบางที่ลูบหัวด้วยความเจ็บปวดปนรวดร้าว เด็กน้อยในอ้อมกอดถูกส่งเข้าไปในปากใหญ่ หยดน้ำตาของคนเป็นแม่หลั่งไหลลงมาผสมกับสายฝนจนแยกไม่ออก

            “ ดูแลลูกแทนข้าด้วย จงรีบไป!!! ”

          หมาป่าตัวใหญ่กระโดดลงจากหน้าผาทันทีที่ได้รับคำสั่ง ชาวบ้านกว่าสามสิบชีวิตที่วิ่งตามมาทันค่อยๆ ขยายวงกว้างออกเพื่อกันไม่ให้หญิงสาวหนี ผู้ชายใบหน้าปลกคลุมไปด้วยหนวดเดินออกมาเผชิญหน้ากับคนที่จนมุม รอยยิ้มเยาะปรากฏที่ริมฝีปากหนา

            “ หมดเวลาหนีแล้ว นังแม่มด ”